.
Merkel: UE powinna odejść od konfrontacji z Polską
 
 
„Unijni partnerzy Polski powinni odejść od konfrontacji, a zamiast tego rozmawiać z rządem w Warszawie, aby znaleźć rozwiązanie trudności we wzajemnych stosunkach” – oświadczyła w piątek w Brukseli kanclerz Niemiec Angela Merkel
 



© www.sxc.hu www.sxc.hu

„Unijni partnerzy Polski powinni odejść od konfrontacji, a zamiast tego rozmawiać z rządem w Warszawie, aby znaleźć rozwiązanie trudności we wzajemnych stosunkach” – oświadczyła w piątek w Brukseli kanclerz Niemiec Angela Merkel.

7 października polski Trybunał Konstytucyjny, po rozpoznaniu wniosku premiera Mateusza Morawieckiego, uznał, że przepisy europejskie w zakresie, w jakim organy Unii Europejskiej działają poza granicami kompetencji przekazanych przez Polskę, są niezgodne z Konstytucją RP.

Zapytana podczas wizyty w stolicy Belgii o to, czy UE powinna szybko podjąć bardziej zdecydowane działania w sprawie Polski, Merkel odparła, że „członkowie UE są zobowiązani zawsze szukać kompromisów, oczywiście bez rezygnacji z naszych zasad”.

Myślę, że nadszedł czas, aby głęboko podyskutować z polskim rządem o tym, jak możemy przezwyciężyć trudności.

Zauważyła, że „od czasu do czasu słuszne jest wnoszenie spraw do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej”. Podkreśliła zarazem, że nie uważa, aby „postępowanie sądowe mogło być jedynym sposobem na przezwyciężenie różnic politycznych czy odmiennego postrzegania Unii Europejskiej, jej funkcjonowania i priorytetów”.

Relacjonując uwagi niemieckiej kanclerz, agencja AP odnotowała, że w najbliższy wtorek przewodnicząca Komisji Europejskiej Ursula von der Leyen i premier Morawiecki będą poruszać te kwestię w Strasburgu podczas sesji plenarnej Parlamentu Europejskiego.

Merkel przypomniała, że Polska i Węgry zakwestionowały przed najwyższym sądem unijnym system opracowany w zeszłym roku, zakładający powiązanie dostępu do niektórych funduszy unijnych z „poszanowaniem rządów prawa”.

Myślę, że możemy poczekać z decyzją do orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości UE

https://www.msn.com/pl-pl/finanse/najpopularniejsze-artykuly/merkel-ue-powinna-odej%C5%9B%C4%87-od-konfrontacji-z-polsk%C4%85/ar-AAPBijY?ocid=msedgntp#image=1
.

.
Gowin: Kaczyński nie myśli o polexicie. Myśli o przeczekaniu
 
Agnieszka Kazimierczuk
 
- To jest uderzenie w samą istotę porządku prawnego Unii Europejskiej - ocenił Jarosław Gowin, lider Porozumienia i były wicepremier, dzisiejsze orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego.
 



© Fotorzepa, Jakub Czermiński Jarosław Gowin

Trybunał Konstytucyjny Julii Przyłębskiej zakończył rozpatrywanie wniosku Mateusza Morawieckiego i przyznał Konstytucji RP prymat nad prawem unijnym.

Jarosław Gowin uważa, że orzeczenie to będzie miało konsekwencje polityczne i ekonomiczne, a wśród nich - wstrzymywanie przez Komisję Europejską funduszy na realizację Krajowego Planu Odbudowy, a w przyszłości także środków z nowego unijnego budżetu.

Gowin uważa, że orzeczenie uderza w samą istotę porządku prawnego Unii Europejskiej, ale nie ma na celu wyprowadzenia Polski z UE. Polexit może być natomiast być jego niezamierzonym efektem.

Zdaniem Gowina Kaczyński nie myśli o wyjściu ze Wspólnoty, ale myśli o "przeczekaniu".

- O tym, że kiedyś w Unii, w poszczególnych państwach, dojdą do głosu politycy postrzegający Europę i porządek demokratyczny w taki sposób, jak on sam: Salvini we Włoszech, Marine le Pen we Francji, partia Vox w Hiszpanii - mówił Gowin. - To jest Kalkulacja Kaczyńskiego.

https://www.msn.com/pl-pl/wiadomosci/polska/gowin-kaczy%c5%84ski-nie-my%c5%9bli-o-polexicie-my%c5%9bli-o-przeczekaniu/ar-AAPfpAo?ocid=msedgdhp
.

.


Brak programów badań przesiewowych w kierunku zaburzeń funkcji poznawczych dla osób w wieku powyżej 65 lat, realizowanych przez lekarzy POZ; zbyt długi czas upływający od zgłoszenia się pacjenta do lekarza pierwszego kontaktu do zdiagnozowania choroby Alzheimera; brak centrów kompleksowej diagnostyki i leczenia tej choroby oraz katastrofalny wręcz brak miejsc w ośrodkach opiekuńczo-leczniczych to tylko niektóre z problemów, z jakimi borykają się chorzy na chorobę Alzheimera, ich opiekunowie i lekarze.

Tę trudną sytuację dodatkowo skomplikowała pandemia COVID-19.






Starszy człowiek, zdjęcie ilustracyjne / Źródło: Unsplash / Huy Phan



Mózg to najbardziej fascynujący organ w ludzkim ciele. Zbudowany jest z komórek nerwowych, czyli neuronów, których u człowieka jest prawie 100 miliardów, a każdy z nich może stworzyć wiele tysięcy połączeń z innymi neuronami, co daje niewyobrażalnie skomplikowaną sieć powiązań. Przez sieć tę nieustannie przepływają, prędkością kilkuset kilometrów na godzinę, impulsy elektryczne.


Jednak gdy maszyneria ta przestaje działać prawidłowo, dochodzi do rozwoju różnych chorób mózgu. W starzejących się społeczeństwach stanowią one ogromne wyzwanie: już dziś roczne społeczne koszty chorób mózgu w UE sięgają 800 miliardów euro (to więcej niż koszty nowotworów, chorób układu krążenia i cukrzycy razem wzięte) i będą się zwiększać – mówi prof. dr hab. n. med. Jarosław Sławek, prezes Polskiego Towarzystwa Neurologicznego.

Jedną z najczęściej występujących chorób mózgu jest choroba Alzheimera (AD), która polega na zaburzeniu funkcjonowania kory mózgowej. W efekcie dochodzi do upośledzenia lub całkowitej utraty tzw. wyższych czynności korowych, takich jak pamięć, orientacja, rozumienie, liczenie, mowa czy zdolności motoryczne. Choroba ta najczęściej rozwija się po 65 roku życia, częściej u kobiet.

 Częstotliwość występowania AD zwiększa się wraz z wiekiem: w grupie wiekowej 65-69 lat choruje 6% populacji, a po osiemdziesiątce – już 20%. Na świecie na chorobę Alzheimera cierpi około 44 milionów osób, a co 3 sekundy diagnozowany jest nowy przypadek. Według prognoz, do 2030 r. liczba pacjentów z AD prawdopodobnie się podwoi, a do 2050 r. potroi.

– Choć chorobę Alzheimera po raz pierwszy opisano w 1906 r., do dzisiaj nie rozszyfrowaliśmy w pełni jej przyczyn i przebiegu. Wiemy, że w rozwoju demencji uczestniczy wiele różnych mechanizmów biologicznych, które nakładają się na siebie. Bezpośrednim powodem pogarszania się pamięci i innych funkcji poznawczych jest degeneracja komórek nerwowych w mózgu.

W wyniku degeneracji tkanki mózgowej zaburzona zostaje również synteza wielu substancji neuroprzekaźnikowych, m.in. acetylocholiny, dopaminy i serotoniny. Ubytki w mózgu zaczynają powstawać na długo przedtem, zanim pojawiają się pierwsze objawy choroby, co określamy jako faza przedkliniczna choroby – mówi prof. dr hab. n. med. Konrad Rejdak, prezes-elekt Polskiego Towarzystwa Neurologicznego.


Wśród czynników związanych z obumieraniem komórek nerwowych są nieprawidłowe złogi białkowe: beta amyloid (który osadza się na komórkach nerwowych, tworząc charakterystyczne blaszki amyloidowe) oraz białko tau. Nadal jednak nie wiemy, czy jest to bezpośrednia przyczyna degeneracji tkanki mózgowej, czy tylko towarzyszący jej proces patologiczny.

 Dodatkowo stwierdzono, że choroba może mieć związek z predyspozycją genetyczną (np. nosiciele genu ApoE4 są czterokrotnie bardziej zagrożeni demencją niż reszta populacji), co jednak dotyczy tylko wybranej podgrupy pacjentów.

Mechanizm uszkodzenia neuronów jest bardzo złożony i biorą w nim udział również stres oksydacyjny i wolne rodniki tlenowe oraz zaburzenia gospodarki glukozy (stąd niektórzy naukowcy uznają chorobą Alzheimera za odmianę cukrzycy).

Do rozwoju AD przyczynia się także: palenie papierosów, niedobór witaminy D, nadciśnienie tętnicze, podwyższony poziom cholesterolu, brak ruchu, zła dieta i zanieczyszczenia powietrza.

Istnienie silnego związku pomiędzy zanieczyszczeniami powietrza a chorobą Alzheimera jest coraz lepiej udokumentowane.

W chorobie Alzheimera, jak w każdym innym schorzeniu postępującym, szybka diagnoza i wczesne rozpoczęcie leczenia dają szansę na skuteczniejsze spowolnienie rozwoju choroby.

– Niestety w Polsce od zgłoszenia się pacjenta do lekarza POZ do rozpoznania choroby Alzheimera upływa średnio 24 miesiące. Jest to jeden z najdłuższych czasów w Europie – zaznacza prof. dr hab. Maria Barcikowska, kierownik Zespołu Kliniczno-Badawczego Chorób Zwyrodnieniowych CUN, IMDiK PAN.


Aby przyspieszyć rozpoznania, środowisko neurologów postuluje utworzenie programu badań przesiewowych w kierunku zaburzeń funkcji poznawczych u osób w wieku powyżej 65 lat, realizowanych przez lekarzy POZ.

Lekarze ci powinni mieć zarówno środki finansowe, jak i obowiązek prowadzenia takich badań. Według neurologów, w ramach POZ powinna też odbywać się wstępna diagnostyka różnicowa i wykluczenie takich potencjalnie odwracalnych przyczyn otępienia jak np. niedoczynność tarczycy czy niedobory witamin.

Specjalistami, którzy zajmują się diagnostyką choroby Alzheimera, są (oprócz neurologów) psychiatrzy.


– Rola psychiatrów jest nie do przecenienia. Jednym z ich ważniejszych zadań jest rozpoznanie, czy podłożem zaburzeń otępiennych u chorego nie jest depresja lub inne zaburzenia psychiczne. Jeśli zaburzenia otępienne są wtórne do zaburzeń psychiatrycznych, leczenie przebiega inaczej niż w chorobie Alzheimera – mówi prof. dr hab. n. med. Tomasz Sobów, kierownik Oddziału Psychiatrii Wieku Podeszłego w Centralnym Szpitalu Klinicznym Uniwersytetu Medycznego w Łodzi.


Medycyna nie dysponuje jeszcze terapiami, które likwidowałyby przyczyny choroby Alzheimera. Do wyboru jest natomiast kilka leków łagodzących objawy choroby i spowalniających jej postęp.

Są to leki z dwóch grup: inhibitorów acetylocholinoesterazy, (np. donepezil, rywastygmina) oraz antagonista receptora NMDA czyli memantyna. Dodatkowo w leczeniu zawansowanej choroby Alzheimera stosowane są leki neuropletyczne, które przeciwdziałają lub łagodzą zaburzenia psychotyczne i agresję oraz zmniejszają pobudzenie psychoruchowe.

Chorzy, ich opiekunowie i lekarze z niecierpliwością oczekują nowych leków, które działałyby na przyczyny choroby Alzheimera.

 – Aktualnie w badaniach klinicznych znajduje się kilkadziesiąt cząsteczek potencjalnie skutecznych w leczeniu AD, zwłaszcza w początkowym jej stadium. Badane są m.in. substancje o działaniu przeciwzapalnym, antyoksydanty, a także związki wykazujące działanie neuroprotekcyjne.

Innym kierunkiem badań jest pobudzanie układu odpornościowego pacjenta do walki z uszkadzającymi mózg beta amyloidem lub białkiem tau – wyjaśnia dr hab. n. med. Joanna Siuda z Kliniki i Katedry Neurologii Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach.


W leczeniu choroby Alzheimera ważna jest podejście multidyscyplinarne, dlatego najkorzystniejszym rozwiązaniem są wielospecjalistyczne centra kompleksowej diagnostyki i leczenia. Takie centra, działające w trybie ambulatoryjnym, dają chorym szansę na odbycie wizyty u neurologa, psychiatry i psychologa w jednym miejscu i czasie. Jest to postępowanie nie tylko tańsze, ale i znacznie przyjaźniejsze dla pacjentów, dla których hospitalizacja i kilkudniowy pobyt szpitalu w oderwaniu od bliskich i domu jest traumą. W efekcie takiego przeżycia pogarsza się stan psychofizyczny tych chorych.


Niestety w Polsce brakuje takich ośrodków, na co zwraca uwagę Polskie Towarzystwo Neurologiczne.

 To zresztą tylko jeden z wielu problemów związanych z opieką nad pacjentami z chorobą Alzheimera. Specjaliści wyliczają wśród nich m.in: braki kadrowe i zbyt mało miejsc rezydenckich w neurologii (Polskie Towarzystwo Neurologiczne od wielu lat zabiega o wpisanie neurologii na listę specjalizacji priorytetowych, ale nic się w tej kwestii nie zmienia); brak ośrodków zajmujących się rehabilitacją ruchową tych szczególnych chorych oraz znaczne niedobory miejsc w placówkach opiekuńczo-leczniczych (domach dziennego pobytu, domach czasowego pobytu i domach opieki długoterminowej nastawionych na opiekę nad chorymi z otępieniem).

Dlatego też w Polsce ciężar opieki nad pacjentami z chorobą Alzheimera spoczywa głównie na ich bliskich.


– Jak wynika z badania EX-ON, opiekunem pacjenta z chorobą Alzheimera w Polsce jest w 36% przypadków współmałżonek, w 29% przypadków córka, a 10% przypadków syn. Blisko 1/3 opiekunów sprawuje opiekę samotnie, mogąc liczyć tylko na siebie.

Codzienna opieka pochłania średnio 7,2 godziny dziennie, a w ciężkich przypadkach otępień nawet 14 godzin na dobę. To od zaangażowania i starań opiekuna zależy jakość opieki nad chorym, a więc i powodzenie terapii.

Zadaniem lekarza jest nawiązanie dobrej współpracy z opiekunem, w tym omówienie jego sytuacji zawodowej i finansowej, stanu rodzinnego i wzajemnych relacji rodzinnych. Lekarz nie powinien unikać takich tematów i mieć rozeznanie, czy wysiłek związany z opieką nie przerasta opiekuna, a jeżeli tak, to w jakim zakresie i jakie wsparcie powinno być mu udzielone. Zwłaszcza, że w wielu przypadkach chorym opiekuje się także osoba w wieku podeszłym: aż 20% opiekunów ma ponad 70 lat – mówi prof. dr hab. n. med. Andrzej Potemkowski, wiceprezes Polskiego Towarzystwa Neurologicznego.

 Niestety, mniej niż połowa polskich opiekunów korzysta z jakichkolwiek form pomocy.

Istotnym problemem jest brak wsparcia udzielanego opiekunom rodzinnym przez państwo. Wzorem innych krajów, rodziny chorych mogłyby być wspomagane np. przez opiekunów socjalnych czy pielęgniarki środowiskowe.

Trudną sytuację chorych i ich opiekunów dodatkowo skomplikowała pandemia COVID-19.

– Pandemia koronawirusa zmieniła istotnie sposób realizacji opieki medycznej nad wieloma grupami pacjentów a w szczególności osobami w wielu podeszłym.

Wczesne obserwacje kliniczne od rozpoczęcia pandemii wykazały, ze wirus jest szczególnie groźny u pacjentów w wieku podeszłym z rożnymi chorobami współistniejącymi: cukrzyca, niewydolność krążenia, otyłość, i inne.

 Odnotowano wysoką śmiertelność wśród pensjonariuszy domów opieki. Początkowo pomijano watek współistnienia przewlekłych chorób neurologicznych w tym kontekście. Jednakże kolejne badania potwierdziły, że właśnie osoby z tych grup podwyższonego ryzyka bardzo często cierpiały na otępienie i inne schorzenia neurologiczne – podkreśla prof. dr hab. n. med. Konrad Rejdak.

Teleporady i e-wizyty, które podczas pandemii COVID-19 zastąpiły bezpośredni kontakt między pacjentem a lekarzem, nie są formami, które w pełni zdają egzamin w przypadku chorych na chorobę Alzheimera.

Mamy obawy, że wielu pacjentów przerwało leczenie lub stosowało leki niewłaściwie. Wstrzymanie wizyt w poradniach specjalistycznych i szpitalach uniemożliwiło też prowadzenie diagnostyki, a zatem doszło do opóźnień w rozpoznawaniu choroby u nowych chorych – dodaje prof. K. Rejdak.

Jak apeluje Polskie Towarzystwo Neurologiczne – w dobie pandemii głównym zaleceniem jest utrzymanie bezpieczeństwa osób starszych poprzez stosowanie środków ochrony osobistej oraz dystansowania się od osób z grup ryzyka infekcją.

Konieczne jest zapewnienie dostępu do podstawowej opieki zdrowotnej i utrzymanie wsparcia psychologicznego.

Ważne jest też włączenie się w proces terapeutyczny pracowników pomocy społecznej i utrzymanie dostępności opieki w ramach zakładów opieki dziennej, warsztatów terapeutycznych i innych form pomocy.

Światowy Dzień Choroby Alzheimera obchodzony jest corocznie 21 września.

Materiał został przygotowany przez Polskie Towarzystwo Neurologiczne w ramach kampanii Neurologia bliżej niż myślisz.


https://zdrowie.wprost.pl/medycyna/choroby/10365461/w-leczeniu-choroby-alzheimera-wazna-jest-podejscie-multidyscyplinarne.html?utm_source=msn.com&utm_medium=related&utm_campaign=2020-12-12

.

.

Prawie 80 proc. z nas obawia się, że w którymś momencie życia będzie mieć demencję. Co więcej, około 66 proc. (dwie trzecie społeczeństwa) sądzi, że demencja jest naturalnym skutkiem starzenia się organizmu człowieka. W efekcie, aż jedna na cztery osoby (25 proc.) uważa, że nic nie można zrobić, aby zapobiegać demencji.

Takie oto, dość ponure wnioski, płyną z globalnego badania ankietowego na temat świadomości i postaw społecznych dotyczących demencji, które zostało przeprowadzone na próbie 70 tys. osób ze 155 krajów przez London School of Economics and Political Science, na zlecenie organizacji Alzheimer’s Disease International (ADI).





© Fotolia / Gabriele Rohde Demencja, starzenie się


W raporcie opisującym wyniki tego badania, zatytułowanym „World Alzheimer Report 2019. Attitudes to dementia”, przedstawiciele ADI nie kryją swego zaskoczenia tak niską świadomością społeczną na temat demencji, zwłaszcza, że jak pokazało badanie, poważne „luki w wiedzy” na jej temat prezentuje także duża część pracowników służby zdrowia!
„Nasze przesłanie, że demencja NIE jest częścią normalnego starzenia się, lecz chorobą, jest głośne i wyraźne, ale najwidoczniej nie przebija się do świadomości. Musimy znacznie intensywniej nad tym pracować” – czytamy w raporcie z badania.

Jak można obniżyć ryzyko rozwoju demencji

W tym kontekście warto dodać, że również Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) od jakiegoś czasu usilnie stara się uświadamiać wszystkich, że demencja jest chorobą, bardzo zresztą groźną, bo przyczyniającą się nie tylko do dużego spadku jakości życia, lecz przede wszystkim do przedwczesnej śmierci.


„Choć wiek jest najważniejszym czynnikiem ryzyka rozwoju demencji, to jednak choroba ta nie jest naturalną i nieuchronną częścią starzenia się. Wiele badań naukowych dowiodło tego, że istnieje związek między konkretnymi elementami stylu życia a ryzykiem rozwoju demencji.

Tego rodzaju czynnikami ryzyka są m.in.: niedobór aktywności fizycznej, palenie tytoniu, niezdrowa dieta i nadużywanie alkoholu. Ponadto, wiadomo też, że ryzyko rozwoju demencji zwiększają niektóre choroby przewlekłe, takie jak: nadciśnienie, cukrzyca, otyłość, hipercholesterolemia i depresja” – czytamy w najnowszych wytycznych WHO dotyczących profilaktyki demencji.


Na tym jednak nie koniec listy czynników, zwiększających ryzyko rozwoju demencji, na które ludzie mają mniejszy lub większy wpływ. WHO wskazuje również na istotną rolę izolacji społecznej (samotności), a także braku aktywności umysłowej (poznawczej).

„Świadomość istnienia tak wielu potencjalnie modyfikowalnych czynników ryzyka w praktyce oznacza, że zapobieganie demencji jest możliwe” – podkreślają eksperci WHO.

Kolejny bardzo istotny problem, na który zwracają uwagę autorzy raportu ADI, to powszechne lekceważenie przez ludzi pierwszych symptomów otępienia.

Jakie są wczesne objawy demencji

„Mimo mocno nagłaśnianych kampanii uświadamiających, ludzie nadal opóźniają moment, w którym zaczynają szukać pomocy, porady i wsparcia, w sytuacji, gdy budzi się w nich niepokój co do stanu ich własnej pamięci albo pamięci kogoś z rodziny. O ile szybsza byłaby ich reakcja, gdyby było to schorzenie natury fizycznej albo dające bardziej spektakularne objawy” – komentuje Paola Barbarino, dyrektor naczelny ADI.

Sygnały ostrzegawcze mogące świadczyć o rozwijającej się demencji z początku mogą być bardzo subtelne, przez co łatwo je przegapić albo zignorować. Tym bardziej jednak warto je znać i zwracać na nie uwagę.

Są wśród nich m.in.:

•   Problemy z pamięcią (np. zapominanie o bieżących wydarzeniach, umówionych terminach i innych ustaleniach)
•   Osłabiona orientacja w czasie i przestrzeni (np. trudności w znalezieniu drogi do jakiegoś miejsca, poczucie zagubienia, trudność w ocenie odległości czy kierunku)
•   Ograniczona koncentracja i osłabione procesy poznawcze (np. problemy z myśleniem abstrakcyjnym, liczeniem, wysławianiem się – doborem właściwych słów)
•   Zmiany osobowości i zachowania (np. nagłe zmiany nastroju bez wyraźnego powodu, nieuzasadniona podejrzliwość lub izolowanie się)
•   Apatia i zamknięcie się w sobie lub depresja (utrata inicjatywy, dawnych zainteresowań)
•   Trudności w wykonywaniu dobrze znanych czynności (np. przygotowywaniu posiłków)
•   Gubienie przedmiotów lub umieszczanie ich w nietypowych miejscach.

Demencja – gdzie szukać informacji i wsparcia

Kolejnym ważnym wnioskiem wypływającym z tego badania jest fakt, że demencja stanowi bardzo duże obciążenie nie tylko dla samych chorych, lecz także dla ich bliskich i opiekunów.

Ponad 50 proc. opiekunów osób z demencją stwierdziło w ankiecie, że ich stan zdrowia ucierpiał w wyniku pełnienia obowiązków opiekuńczych, a ponad 60 proc. – że ucierpiało na tym również ich życie społeczne. Opiekunowie, którymi często są członkowie najbliższej rodziny, skarżyli się ponadto na przewlekły stres z tym związany (75 proc.), a także problemy zawodowe (49 proc.).

Zatem nie tylko osoby z demencją, lecz także ich opiekunowie i rodziny, potrzebują dużo zrozumienia, życzliwości i wsparcia – nie tylko ze strony służby zdrowia, lecz także sąsiadów, znajomych czy lokalnych władz.

Warto wiedzieć, że w Polsce, podobnie zresztą jak w wielu innych krajach świata, działa wiele instytucji państwowych i organizacji pozarządowych, które udzielają praktycznych informacji, porad i innych, bardziej konkretnych form wsparcia dla osób z demencją oraz ich opiekunów i rodzin.

Poniżej wskazujemy niektóre z nich:

•   Biuro Rzecznika Praw Obywatelskich (sekcja poświęcona demencji)
•   Rządowy portal Pacjent.gov.pl
•   Narodowe Centrum Edukacji Żywieniowej
•   Polskie Stowarzyszenie Pomocy Osobom z Chorobą Alzheimera
•   Alzheimer Polska (związek stowarzyszeń i organizacji alzheimerowskich)
•   Fundacja KTOTO-Zrozumieć Alzheimera

Wiktor Szczepaniak, zdrowie.pap.pl

https://www.msn.com/pl-pl/zdrowie/nasze-zdrowie/czy-u-ka%C5%BCdego-w-ko%C5%84cu-rozwinie-si%C4%99-demencja-fakty-i-mity/ar-BB1bSh22?ocid=msedgdhp
.

.
PRANAJAMA – ZDROWE ODDYCHANIE

(Władysław Pitak)

Czynność mowy/śpiewu jest nierozerwalnie związana z oddychaniem. Inaczej oddychamy, gdy milczymy, a inaczej, gdy mówimy i śpiewamy . Podczas spoczynku oddychamy nosem, a wdech i wydech są niemal zrównoważone co do długości trwania. W czasie mówienia i śpiewania oddychamy przede wszystkim ustami; wdech jest szybki i krótki, wydech - długi i powolny. Mówiąc i śpiewając nabieramy tyle powietrza, ile potrzeba do wypowiedzenia/wyśpiewania  wyrazu czy zdania. Staramy się nie mówić/nie śpiewać  na resztkach powietrza czyli na powietrzu zapasowym, gdyż końcowa część zdania będzie wówczas cicha, wypowiedziana/wyśpiewana z wysiłkiem i mało zrozumiała.




.
Ćwiczenia  wzorowane na jodze  mają na celu pogłębienie oddechu, rozruszanie przepony, wydłużenie fazy wydechowej, a także zapobieganie takim niepożądanym zjawiskom, jak arytmia oddechowa, mówienie/śpiewanie na wdechu, kolizja między rytmem oddychania a strukturą wypowiedzi oraz blokady fonacyjno-artykulacyjne.
.
Ćwiczenia noszą nazwę P R A N A J A M A czyli POBIERANIE ENERGII. Joga kategorycznie zaleca oddychanie wyłącznie przez nos oraz koncentrację na okolicy jamy nosowej w czasie oddychania. Niezwykle istotne jest utrzymywanie czystości i drożności przewodów nosowych. Podstawowym zabiegiem higienicznym jest przepłukanie nosa lekko osoloną, ciepłą wodą. To przy okazji hartuje nos na zmiany temperatury i ciśnienie otaczającego powietrza.


.
Dalszą istotną cechą ćwiczeń oddechowych jogi jest dbałość o właściwe parametry oddechu: siła, rytm, czas trwania, głębokość.

Zadaniem ćwiczeń jest wypracowanie powolnych, głębokich, swobodnie wykonywanych oddechów, podświadomie sterowanych i zatrzymywanych bądź w fazie szczytu wdechu, bądź po pełnym wydechu.
.
Ćwiczenia należy wykonywać w zrelaksowanej, nieruchomej pozycji, z wyprostowanym kręgosłupem, najlepiej w siadzie ze skrzyżowanymi nogami. Do uzyskania tej pozycji można posłużyć się poduszkami lub złożonym kocem.

Władysław Pitak (logopeda,muzykoterapeuta)


https://www.youtube.com/watch?v=1YeBgbPdumM&t=7s

.

.

Serca biją zgodnym chórem
 





Podczas chóralnego śpiewu nie tylko harmonizują się głosy śpiewaków, ale i synchronizuje bicie ich serc - informuje pismo „Frontiers in Psychology”.

Szwedzki zespół doktora Bjorna Vickhoffa z uniwersytetu w Goeteborgu monitorował tętno 15 osób śpiewających w chórze podczas wykonywania przez nie różnych utworów. Jak się okazało, podczas śpiewu unisono tętno wykonawców przyspieszało i zwalniało w taki sam sposób.

Zdaniem autorów badań zjawisko to jest wywołane przez skoordynowanie sposobu oddychania chórzystów. Tętno zwalnia przy wydechu, a przyspiesza podczas wdechu. Ponieważ śpiew wiąże się z wydechem, oznacza spowolnienie tętna, związane z aktywacją nerwu błędnego, który wychodzi z pnia mózgu i unerwia serce. W przerwach – podczas wdechu - tętno przyspiesza. Dlatego zmiany tętna są odzwierciedleniem struktury pieśni. Najlepiej synchronizują tętno powolne utwory.

Chóralny śpiew prowadzi ogólnie rzecz biorąc do spowolnienie tętna, co zdaniem naukowców także wiąże się z kontrolowaniem oddechu. Dalsze badania mają wyjaśnić, czy śpiew może wpływać na zdrowie - na przykład obniżać ciśnienie, tak jak ćwiczenia oddechowe czy joga.

(PAP)
pmw/ agt/


https://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news%2C396218%2Cserca-bija-zgodnym-chorem.html

.

.
XIII Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy im. Henryka Wieniawskiego - 2006 - Kronika


XIII Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy im. Henryka Wieniawskiego 2006
Poznań, 14-29 października 2006
Kronika Konkursu

LAUREACI KONKURSU:
I Nagroda: Agata SZYMCZEWSKA -- Polska
II Nagroda: Airi SUZUKI -- Japonia
III Nagroda: Anna Maria STAŚKIEWICZ -- Polska
IV Nagroda: Lev SOLODOVNIKOV -- Rosja
V Nagroda: Maria MACHOWSKA -- Polska, Jarosław NADRZYCKI -- Polska
VI Nagroda: Wojciech PŁAWNER -- Polska
Wyróżnienie: Simeon KLIMASHEVSKIY -- Rosja

Jury:
Konstanty Andrzej KULKA (przewodniczący)
Edouard GRACH
Ida HAENDEL
Koichiro HARADA
Marina JASHWILI
Wolfgang MARSCHNER
Bartek NIZIOŁ
Igor OZIM
Zlatko STAHULJAK
Wanda WIŁKOMIRSKA (wiceprzewodnicząca)
Lina YU
Grigorij ZHYSLIN

________________________________________
Towarzystwo Muzyczne im. Henryka Wieniawskiego
www.wieniawski.pl

.

https://www.youtube.com/watch?v=0i0RRjVGSKk

.

.


http://www.galicja.darmowefora.pl/index.php?topic=121.0

.