Sokal
Użytkownik
Wiadomości: 73
|
|
« Odpowiedz #1 : Styczeń 23, 2010, 07:34:12 » |
|
W listopadzie 1924 roku Stanisław Thugutt objął stanowisko ministra bez teki, w zakres jego kompetencji wchodziły kwestie dotyczące kresów wschodnich (za wyjątkiem oświaty) oraz mniejszości narodowych. Ten wybitny polityk zdawał sobie sprawę z ogromnego znaczenia kwestii agrarnej, oraz potwornych prześladowań Rusinów. Thugutt nie uzyskał poparcia parlamentu, przeciwko niemu wystąpiło wielu członków Rady Ministrów. Jednakże w zawartym pisemnym porozumieniu z premierem rządu, Thugutt uzyskał gwarancję utworzenia komisji do spraw kresów i mniejszości. W skład Sekcji Komitetu Politycznego Rady Ministrów do spraw województw wschodnich i mniejszości narodowych weszli W. Sikorski , A. Żychliński, S. Grabski, W. Kopczyński, S. Smólski, W. Studziński, J. S. Łoś, oraz przewodniczący komisji- Stanisław Thugutt. Sekcja miała analizować wyszczególnione aspekty życia mniejszości, a po zatwierdzeniu ich przez Komitet Polityczny, przygotowywać projekty ustaw. W najbardziej kontrowersyjnej dziedzinie- kwestii parcelacji majątków, Thugutt postulował dopuszczenie do podziału większości, przynajmniej ¾ ludności niepolskiej, przy jednoczesnym uwzględnieniu projektu osadnictwa wojskowego.
Według Thugutta, rząd powinien przeznaczyć znaczne środki na rozwór infrastruktury, a także miejscowego przemysłu. W zakresie administracyjnym, komisja zajęła jednoznaczne stanowisko. Nabywanie obywatelstwa miało stać się prostsze, w nowo rozpisanych wyborach, kandydaci innych narodowości nie mieli być dyskryminowani. W okresie 6 miesięcznej działalności Stanisława Thugutta, znacznie poprawiły się relacje państwa i kościoła prawosławnego i przyspieszono pracę ustalające jego status prawnego, oraz usprawniono likwidację skutków wojny. W maju 1925 roku, w związku z krytyką prawicy, Thugutt ustąpił ze stanowiska ministra bez taki, zrzekł się przewodnictwa komisji do spraw mniejszości. Jego rolę przejął premier.
Rada Ministrów kontynuowała rozpoczętą pracę, lecz ze względu na kryzys finansowy i panujący wszechobecny chaos, realizacja niektórych projektów była nie wykonalna. Wytężona praca rządu Grabskiego nie przyniosła oczekiwanych, nie zaspokojono elementarnych postulatów natury ekonomicznej, nie uzdrowiono lokalnej administracji. Trudna sytuacja panująca w całym państwie, opór posiadaczy ziemskich, oraz bezkompromisowe stanowisko prawicy uniemożliwiły znaczącą poprawę sytuacji na wschodnich Kresach Rzeczpospolitej13.
|